Amo y odio viajar (I love and hate to travel)

Ik snap natuurlijk waarom ik reis….Het is bijzonder om veel van de wereld te kunnen zien en de verschillende culturen mee te maken. En hoewel ik Nederland echt een heel fijn thuisland vind, is het erg waardevol om ook andere delen van de wereld te kunnen ontdekken. Maar… (of beter gezegd en…) ik ben er inmiddels wel achter dat ik geen reisleider ga worden, althans niet in het buitenland. Wat een drama dat reizen…. En echt niet dat ik iets mag klagen hoor, want ik heb iedere keer een prima maatschappij gehad en er is niet veel fout gegaan, maar de ‘hassle’…. En ik heb letterlijk en figuurlijk last van reisziekte.

Afgelopen woensdag voelde ik me al niet super. Doordat ik slecht sliep in de casa voornamelijk vanwege de herrie en het warme weer, had ik al een redelijk gevoel van slaapachterstand. Doe daar nog een beetje inspanning bij, vrouwelijke ongemakken, een zere keel en opgezette klieren en je hebt een goeie mix om je behoorlijk belabberd te voelen. En dan moet je dus nog gaan vliegen. En ja, daar zit natuurlijk ook was spanning bij, dus pffff….nope….reizen is niks voor mij.

Het is waarschijnlijk wel iets dat ook een beetje bij mij hoort, die (reis) spanning. De spanning voor het onbekende, iedereen heeft dat wel denk ik. Helaas slaat het bij mij net iets te veel (naar mijn zin uiteraard) op m’n lijf. Afgelopen jaar naar Portugal, snot verkouden in het vliegtuig….En ik kan m’n oren altijd al moeilijk klaren. In 2009 vanwege vertraging met nieuwjaarsnacht vanuit Gambia hondsberoerd in het vliegtuig. In 2011 net uit het vliegtuig uit India, al overgevend naar P3 en dan was er ook nog de schurft uit Thailand in 2006. Maar goed, ik heb in ieder geval nog nooit m’n been gebroken met skiën ofzo. Mijn zitkussen heb ik wat aangepast zodat ie beter in een vliegtuig of busstoel past en heb ik altijd een extra trombosekous mee. En tot nu toe nog altijd gelukt.

M’n lijf houdt me vaak tegen (of beter gezegd, mijn gedachten in de greep) en ik vind het erg lastig om de juiste balans te vinden, aangezien het de ene dag ook beter gaat dan de andere. De afgelopen weken waren dan ook best pittig en zoals ik nu merk was het wellicht net iets teveel. Ik ben heel benieuwd hoe de balans de komende weken zal zijn. Meestal ben ik niet zo trots op mezelf, maar inmiddels vind ik mezelf wel heel stoer dat ik dit avontuur ben aangegaan ondanks dat het niet altijd lukt zoals ik gehoopt had.

Inmiddels hang ik in de lucht boven Costa Rica. Als ik geland ben dan hopelijk snel de koffers en dan word ik naar mijn gastgezin gebracht. Ik ben heel erg benieuwd wat de komende maand gaat brengen, zowel bij ‘mijn’ familie, als bij het vrijwilligerswerk en ook hoe ik San José zal ervaren. Maar daarover lezen jullie in het volgende blog lieve volgers.

Mede namens de hele bemanning wens ik u een fijne dag. Cabin crew, prepare for landing.

Liefs vanuit San José, Costa Rica